fot. PiMBP w Nakle

Janusz Korczak (właściwe nazwisko Henryk Goldszmit) urodził się # 22 lipca 1878 roku w Warszawie, w rodzinie żydowskiej. Jego pradziad był szklarzem, dziadek – lekarzem, a ojciec znanym adwokatem.

Jako ośmiolatek rozpoczął naukę w szkole początkowej Augustyna Szmurły w Warszawie. W 1890 roku dostał się do Gimnazjum Męskiego, w którym nauka odbywała się w języku rosyjskim. Nie lubił zbytnio szkoły i uczył się raczej przeciętnie. Interesowała go natomiast literatura, której poświęcał cały swój wolny czas.

W 1898 roku zdał maturę i rozpoczął studia na wydziale lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego.  Po ich ukończeniu rozpoczął pracę jako lekarz pediatra w szpitalu dla dzieci. Nadal jednak rozwijał swoje pasje literackie.

Pisał artykuły i recenzje współpracując z różnymi czasopismami. Jeszcze podczas studiów powstała jego pierwsza powieść „Dzieci ulicy”. Był także zatrudniony jako wychowawca podczas kolonii letnich dla dzieci żydowskich  oraz wychowawca  chłopców chrześcijańskich. Po tych doświadczeniach zawodowych powstały jego kolejne książki „Mośki, Joski, Srule” i „Józki, Jaśki, Franki”.

 Dla pogłębienia swojej wiedzy medycznej pojechał do Berlina oraz Paryża i Londynu. Po powrocie zdecydował nie zakładać własnej rodziny tylko zająć się pracą z dziećmi.

W 1912 roku zrezygnował z pracy w szpitalu i objął funkcję dyrektora żydowskiego Domu Sierot.

W 1914 roku został powołany na ordynatora polowego szpitala wojskowego na Ukrainie, następnie został lekarzem pediatrą w przytułku dla dzieci  ukraińskich pod Kijowem. Podczas wojny napisał jedną ze swoich najważniejszych książek „Dziecko w rodzinie”, która ukazała się w 1919 roku. Po powrocie do Warszawy ponownie podjął pracę w Domu Sierot.

W latach 1926-1939 ukazywał się „Mały Przegląd” - eksperymentalny tygodnik dzieci i młodzieży wydawany przez nich samych . W latach 20-tych współpracował z instytucjami kształcenia nauczycieli i wychowawców. Na dłużej związał się z Państwowym Instytutem Pedagogiki Specjalnej. Do końca 1934 roku był także związany z Polskim Radiem, gdzie pod pseudonimem „Stary Doktór” wygłaszał oryginalne w formie i treści pogadanki dla dzieci.

W dniu wybuchu II wojny światowej pełnił dyżur w Domu Sierot, który z nakazu okupanta został przesiedlony do getta na ulicę Chłodną 33.Sam Korczak został umieszczony w areszcie za nienoszenie opaski z gwiazdą Dawida.

Podczas wojny zaczął pisać „Pamiętnik”, w którym ukazywał tragiczny obraz okupacji hitlerowskiej. Świadomie odrzucał propozycje osobistego ratunku z getta. Odmówił opuszczenia dzieci i pracowników Domu Sierot.

 Rankiem 5 lub 6 sierpnia 1942 roku dzieci wraz z Januszem Korczakiem i pozostałymi  wychowawcami, zostały wyprowadzone z getta i wywiezione do obozu zagłady.

Janusz Korczak razem z dziećmi zginął w komorze gazowej w obozie zagłady w Treblince 7 sierpnia 1942 roku.

Data ta została ustalona przez Sąd Rejonowy w Lublinie, po to by ustalić termin ochrony praw  autorskich dotyczących jego dzieł.

Zapisał się w pamięci potomnych jako autor wielu powieści i publikacji. Do dzisiaj największym uznaniem cieszą się książki napisane dla dzieci, które bardzo kochał. Spełnił się jako pedagog i wychowawca. Walczył o dobro, sprawiedliwość i ochronę praw dziecka. Korczakowskie prawa dziecka są aktualne do dzisiaj. Większość z nich zrealizowano w Konwencji Praw Dziecka.

materiał: Katarzyna Hass/ PiMBP w Nakle nad Notecią

Autor nie wyraża zgody na komentowanie artykułu.

Powrót Drukuj