fot. GDDKiA oddział w Bydgoszczy

Tradycja obchodzenia dnia drogowca wywodzi się co najmniej z # okresu międzywojennego.

W zależności od regionu Polski, a właściwie dominującego wyznania katolickiego lub prawosławnego, spotkania corocznie odbywały się początkiem maja lub pod koniec lipca – zawsze blisko dnia świętego Krzysztofa. Odświętne narady w wynajmowanych specjalnie do tego celu lokalach lub spotkania „pod chmurką” uświetniały odczyty listów od Dyrektorstwa, pochwały jak i możliwość spotkania z przełożonymi w nieco luźniejszej atmosferze niż zazwyczaj, spotkanie rodziny drogowców.

Po II wojnie światowej sporadycznie zaczęto organizować również akademie z tej okazji, a takie spotkania z czasem stały się tubą propagandową.

Oficjalny Dzień Transportowca i Drogowca przyjęto w okresie PRL-u uchwałą Rady Ministrów i Centralnej Rady Związków Zawodowych z dnia 9 stycznia 1964 roku. Obchody przypadały na ostatnią niedzielę kwietnia. Siłą napędową tego święta był Związek Zawodowy Transportowców i Drogowców, który przejął tradycje zamierających w powojennej Polsce Związków Zawodowych Brukarzy i Asfalciarzy oraz Związku Zawodowego Pracowników Dróg Kołowych. Powyższa uchwała została uchylona w 1976 roku.

Okres PRL-u był w budownictwie drogowym czasem licznych inwestycji, rozbudowywana była sieć drogowa łącząca zwłaszcza małe miejscowości z większymi ośrodkami, ale również powstawały nowe trasy. Wraz z rozwojem dróg rozwijał się transport.

Łącznie była to ogromna liczba pracowników, z czego ok. 250 tysięcy zrzeszało się Związku Zawodowym. Propaganda sukcesu wymagała hucznych obchodów uroczystości branżowych, zakładowych i regionalnych. Każda dziedzina życia wówczas świętowała, więc dla porządku wprowadzono co 5 lat obchody centralne, ale w zależności od potrzeb były również odstępstwa.

Transportowcy i drogowcy byli bardzo „efektowni” w tym, co mogli pokazać. Za przykład takiej uroczystości posłużą nam obchody Dnia Transportowca i Drogowca, które odbyły się 23 kwietnia 1967 roku w Szczecinie. Świętowanie rozpoczęto już o godzinie 11 defiladą maszyn i sprzętu służącego do celów komunikacyjnych oraz budowy i naprawy dróg.

Za pocztem sztandarowym w obstawie Służby Ruchu MO, jechały wszystkie modele motocykli począwszy od pierwszych SHL, na junakach kończąc. Za nimi podążały samochody: mikrus, syrena, warszawa, nysa, żuk, star, żubr oraz autobusy. Kolejno w defiladzie jechały maszyny drogowe – lekkie skrapiarki do bitumu, szczotki mechaniczne do czyszczenia jezdni, kotły do transportu bitumu, wytwarzania asfaltu lanego, walce na przyczepach niskopodwoziowych, sprzęt do akcji odśnieżnej i przeciwgołoledziowej.

Kolumnę zamykał zespół do suszenia i otaczania kruszywa bitumem. W czasie przejazdu ulicami miasta samolot z lokalnego aeroklubu zrzucał kwiaty na trybuny. Defilada zatrzymała się na Placu Helskim, gdzie umożliwiono oglądanie maszyn i sprzętu, jednocześnie inaugurując „Tydzień Kultury na Jezdni”. Uroczysta akademia odbyła się w sali Teatru Współczesnego, gdzie oprócz 500 delegatów gościło wielu polityków i dygnitarzy ówczesnej władzy.

Był to czas dekoracji odznaczeniami, medalami, dyplomami pracowników oraz możliwość wspólnej biesiady. Nie zapomniano, że to również wydarzenie kulturalne, więc zespół Teatru Współczesnego w Szczecinie wystawił sztukę Agnieszki Osieckiej „Niech no tylko zakwitną jabłonie”.

Świętowanie dni branżowych miało wymiar polityczny, ale i szerszy – społeczny. Powstała przynależność do grupy, która posiadała wspólne wartości i cele, a zarazem odrębność. To pobudzało do realizacji założonych zakładowych celów.

Transportowcy i drogowcy rywalizowali z hutnikami czy pracownikami budowlanymi liczbą czynów społecznych, wypracowanymi ponad normę godzinami. Odwracało to uwagę i zabierało czas utrudniając działalność antyrządową. Organizowano występy, przeglądy grup muzycznych, bali, konkursów fotograficznych, literackich wśród drogowych zakładów pracy oraz transportowych.

Największym zainteresowaniem cieszyły się konkursy talentów. Dzień Transportowca i Drogowca nie mógł powodować zakłóceń w normalnym funkcjonowaniu zakładów oraz odrywać pracowników od pracy, ale obchodzony był, choćby na małą skalę, wszędzie. Pracownicy otrzymywali dodatkowe premie pieniężne lub materiałowe. W większych wydarzeniach brali udział zazwyczaj pracownicy delegowani, pozostali, w mniejszych jednostkach, uczestniczyli w akademiach lub uroczystych naradach, gdzie odczytywano list na Dzień Transportowca i Drogowca dedykowany - od Ministra, Dyrektora, a spotkanie kończyło się zabawą lub biesiadą.

Od tych czasów dzieli nas prawie 40 lat. Dzień Transportowca i Drogowca znajdziemy w kalendarzu 26 kwietnia, a w różnych źródłach informację o balu drogowca, konferencji z okazji tego dnia, trafią się życzenia, kilka wzmianek na portalach drogowych. Przez te lata przetrwała tradycja, w mniejszym stopniu eksponowana, ale nadal kultywowana. Dlatego też dla wszystkich, którzy są i czują się Drogowcami, Transportowcami ślemy NAJLEPSZE ŻYCZENIA!

materiał: GDDKiA oddział w Bydgoszczy 

Galeria

Powrót Drukuj

LOKALNY HIT

Ryzyko zawodowe

od 100PLN

Prowadzenie akt osobowych

od 30PLN

Zdjęcia do dokumentów

35,00 złPLN

Przeglądy gaśnic

od 50PLN

Fotoobraz na płótnie 50x70

121,00 zł PLN

Pomoc przy kontroli ZUS

od 50PLN

Szkolenia p.poż.

od 50PLN

Aparat dla dzieci

99,00 złPLN